Όλα Είναι στο Μυαλό, Η πιο Άχαρη Αλήθεια

Με τόσα μαθηματικά
πως δεν κατάφερες ποτέ
τον κύκλο σου τετράγωνο να κάνεις
για να κρυφτώ σε μια γωνιά;

Απ’ όλα τα παιδιά σου, ρε ζωή
τους αριθμούς σου προτιμάς.
Χιλιόμετρα, λεφτά, αναπνοές
ακόμα και τους χτύπους της καρδιάς.

Εγώ, εδώ σκυφτή,
γεννήθηκα άνθρωπος και μου δωσες
στη θέση της καρδιάς έναν πολυμετρητή
να μετράω να ζυγίζω
το κεφάλι να σηκώνω
να τολμάω να ελπίζω
κι εσύ εκεί,
τις ελπίδες να μετράς
με θέλω και με πρέπει.
Προσθέσεις, αφαιρέσεις
και στα δάκρυα το πρόσημο
πάντα ένα επί.

Πρέπει και Θέλω να…..γράψω!
Από τα λιγοστά «πρέπει» στη ζωή μου που πάνε σφιχταγκαλιασμένα με «θέλω»! Όταν βρίσκομαι μπροστά σε ένα τέτοιο όμορφο «πρέπει και θέλω» νιώθω ότι ζω! Ζω τη ζωή!

Προσπαθεί να είναι άδικη μαζί μου. Μα εγώ της οφείλω ένα «ευχαριστώ».

Την ευχαριστώ για όσα μου έμαθε. Με έμαθε να παλεύω με τις αδικίες της και να καταφέρνω να την απολαμβάνω, παρά τις άθλιες προθέσεις της για μένα.

Με έμαθε να κάνω το μυαλό μου σπαθί και να κομματιάζω τις κακίες της.
Με έμαθε να κάνω τη ψυχή μου σύννεφο και να ταξιδεύω στον ουρανό όταν εκείνη με κυνηγάει στη γη.

Με έμαθε, να την αντιμετωπίζω στο δικό της παιχνίδι στρατηγικής. Καλή! Αναμφισβήτητα καλή! Ισάξια κι εγώ!

Με έμαθε πως όλα είναι στο μυαλό!
Είναι η πιο άχαρη αλήθεια, βόλι στην καρδιά ενός ρομαντικού ανθρώπου.
Με έμαθε να ζω με την «άχαρη αλήθεια της» και μ’ αυτή να προστατεύω τη ρομαντική ψυχή μου… και γι’ αυτό την ευχαριστώ.

"ΟΝΕΙΡΑ"

Ονειρεύομαι να....


σας αφήνω λίγο χρόνο για σκέψη....

τι ονειρεύεσαι?

Υπάρχουν όνειρα στη ζωή σου που δεν έχουν σχέση με υλικά αγαθά?

Μήπως τα ίδια μας τα όνειρα μας "κοιμίζουν"?

Μας βάζουν σε μια διαδικασία κυνηγητού για μεγαλύτερο σπίτι, πιο γρήγορο αυτοκίνητο, άλλο ένα πτυχίο και όλα αυτά μας βυθίζουν σ' ένα ανελέητο κυνηγητό δουλειάς, άγχους και κυρίως δυστυχίας.

Όταν ξυπνήσουμε, κάπου στη δύση των χρόνων που μας πιστώνει αυτή η ζωή, θα πλησιάσουμε τον πανάκριβο καθρέπτη μας κι εκείνος θα έχει μόνο ρυτίδες να μας δείξει.

Ξοδεύουμε τη ζωή μας τρέχοντας πίσω από ΠΟΛΛΑ δύσκολα και μερικές φορές ανέφικτα όνειρα. Κι εκείνα πάντα τρέχουν πιο γρήγορα. Τα όνειρά μας τρέχουν με τον πληθωρισμό και εμείς με τις αυξήσεις των καταθετικών επιτοκίων. ΑΝΙΣΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, και δεν είναι καν από τις περιπτώσεις που αξίζει να πει κανείς "είναι το παιχνίδι που μετράει".

"Ποιότητα ζωής" θα μου πεις. Μήπως....λέω.... μήπως?... η ποιότητα κρυβόταν στη ζωή που έκαναν πριν έναν αιώνα όταν στο τραπέζι είχαν τα απαραίτητα και μετά το τραπέζι έστηναν γλέντι "τρικούβερτο"? Και μετά το γλέντι ο ύπνος ήταν ήρεμος και τα όνειρα είχαν ουρανό και θάλασσα και πουλιά και μελωδίες!

"The most pitiful among men is he who turns his dreams into silver and gold" Kahlil Gibran

(μετάφραση) "Είναι για λύπηση ο άνθρωπος που μετατρέπει τα όνειρά του σε ασήμι και χρυσό"

Αγάπη..... στον αόριστο?

Αγάπη-ΣΑ….. Αόριστος χρόνος του ρήματος «αγαπώ». Φιλοσοφημένη απόφαση ή παράλειψη των ειδικών? Πως μπορεί να υπάρχει αόριστος χρόνος? Αγαπώ και θα αγαπώ. Πως γίνεται να ξεριζωθεί μια αγάπη και το συναίσθημα να αποτελέσει παρελθόν? Δεν την κουβαλάμε παντοτινά σε μια μικρή, κρυφή γωνίτσα της καρδιάς?
Η μοναδική έκφραση που μπορώ να θεωρήσω σωστή είναι: «έκανα λάθος, δεν αγάπησα», διότι ΑΝ ΑΓΑΠΗΣΕΣ, το συναίσθημα που γεννήθηκε υπάρχει ακόμα κι όσο υπάρχεις θα υπάρχει.

ΤΗ ΖΩΗ ΕΓΩ ΤΗ ΒΛΕΠΩ

Στίχοι: Θάνος Σοφός
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Ερμηνεία: Στράτος Διονυσίου

Όταν μ’ αγκαλιάζεις, πάψε να μιλάς.
Τι ναι η ζωή, μη με ρωτάς.

Τη ζωή εγώ τη βλέπω ένα λάθος, ένα ψέμα.
Ένα όνειρο που φεύγει, μια ...σκιά.
Τη ζωή εγώ τη βλέπω μέσα στο δικό σου βλέμμα,
σαν τραγούδι, σαν ελπίδα, σαν κρυφή παρηγοριά.

Είσαι ένα κομμάτι, από τη ζωή.
Είσαι εσύ, η ίδια η ζωή.

Τη ζωή εγώ τη βλέπω ένα λάθος, ένα ψέμα.
Ένα όνειρο που φεύγει, μια ...σκιά.
Τη ζωή εγώ τη βλέπω μέσα στο δικό σου βλέμμα,
σαν τραγούδι, σαν ελπίδα, σαν κρυφή παρηγοριά.

**** **** **** ****
Η ζωή είναι ένα τραγούδι, μια ελπίδα, παρηγοριά. Αρκεί να τη δούμε μέσα από τις ομορφιές που μας χαρίζει. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα λουλούδι σε κάποιο μπαλκόνι, ο ήχος της βροχής, μια αχτίδα ήλιου, το κρύο που σε αναγκάζει να τυλιχτείς και ν' αγκαλιάσεις το κορμί σου.

Οι καθημερινές μικρές στιγμές ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ!

Ένα μικρό κομμάτι ζωής στη ζωή μας, με κάθε ευκαιρία, και θα φτιάξουμε το παζλ της ομορφιάς. Και να θυμάστε.... η ποιότητα της καθημερινότητας δεν διαφέρει από την ποιότητα στα ρούχα ή στο φαγητό. Όταν συνηθίσουμε να απολαμβάνουμε "ποιοτικές στιγμές" θα μάθουμε να τις αναζητάμε στην καθημερινότητά μας.

Καλημέρα! Καλό μήνα! Σ' αγαπώ!

ΑΓΑΠΗ! Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω το μήνα με πιο όμορφη, πιο γλυκιά λέξη. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! Με αγάπη, χαμόγελο και με μια προσπάθεια να μάθουμε να λέμε «Σ’ αγαπάω». Δεν είναι ντροπή. Δεν είναι κακό.
Η καρδιά του ανθρώπου δεν περιορίζεται σε τετραγωνικά μέτρα για να χωράει μία, δύο αγάπες. Χωράει όσες αγάπες χωράνε στην καρδιά του καθενός.
Η αγάπη δεν έχει υλική υπόσταση για να είναι «ιδιόκτητο» αγαθό. Σκεφτείτε για πόσους ανθρώπους αυτό που νιώθετε θα το λέγατε αγάπη. Αγάπη είναι όταν νοιάζεσαι να είναι ο άλλος καλά. Αγάπη είναι όταν η συντροφιά κάποιου μας «γεμίζει». Αγάπη είναι όταν η σκέψη κάποιου μας φέρνει στα χείλη ένα γλυκό χαμόγελο.
Αγαπώ τα παιδιά μου, τον άντρα μου, κάποιους φίλους και φίλες, κάποιους συγγενείς, αγαπώ και μια γειτόνισσά μου, αγαπώ και κάποιους φίλους των παιδιών μου, μερικούς γονείς των φίλων των παιδιών μου, και έναν υπέροχο, γλυκό γεράκο που μένει στη διπλανή πολυκατοικία.
Δεν θα μπορούσα, τώρα, να μετρήσω πόσους ανθρώπους αγαπώ. Σας λέω με σιγουριά όμως πως είναι αρκετοί και η αγάπη μου προς τον καθένα έχει μια ξεχωριστή μορφή. Τα κοινά συναισθήματα είναι τα ίδια. Νοιάζομαι, μ’ αρέσει η συντροφιά τους, νιώθω όμορφα κοντά τους, χαμογελώ και χαίρομαι όταν τους σκέφτομαι και όταν τους βλέπω.
Παρατηρείστε στην επόμενη αμερικάνικη ταινία που θα δείτε πόσο απλά λένε “I love you” στην καθημερινότητα. Τι όμορφο!

*** *** *** *** ***

Μάνα, ξαδέλφη, αδελφή
και έρωτες μεγάλοι
αλυσίδα η ζωή,
που κρίκοι δεν χωράνε άλλοι.

Αφήσαμε κάποιους μικρούς,
στενόμυαλους στ’ αλήθεια
να κουμαντάρουν το μυαλό
και έγινε συνήθεια.

Κι εκείνο το έρμο σ’ αγαπώ
το πιάσανε στα χείλη
άνθρωποι δειλοί, σκληροί
και το καναν ρεζίλι.

Θύματα εγώ κι εσύ του κόσμου του μικρού
έφτιαξε περιθώρια στα μέτρα του μυαλού.

Δες, κάποιοι κρίκοι δάκρυσαν
που έμειναν απ’ έξω
παράπονο βουβό
η αλυσίδα της καρδιάς
και το βαρύ λουκέτο.

Διαδυκτιακές σχέσεις

Τι πιο καθημερινό από το ιντερνετ!
Φυσικά και είναι και υπάρχει και έχει και το ρόλο του στη ζωή και στην καθημερινότητά μας. Το ίδιο και οι «ιντερνετικές» σχέσεις. Ως η προσομοίωση της ζωής που όντως είναι, υπάρχουν και στο ιντερνετ γνωστοί, φίλοι, εγκάρδιοι φίλοι και πολλές φορές έρωτες και εραστές.
Και γιατί να μην είναι έτσι? «Μιλάμε» με ανθρώπους και όχι με τα πλήκτρα. Ανθρώπους που έχουν σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς και χαρές, όλα αληθινά και «ολοζώντανα» όσο και τα δικά μας. Οι σχέσεις των ανθρώπων δημιουργούνται από το μέσα μας και όχι από το σώμα, άρα μια χαρά φυσιολογικό ακούγεται.
Μήπως όμως είναι σκόπιμο και χρήσιμο να έχουμε κατά νου ότι σε αυτές τις σχέσεις πρέπει να προσθέτουμε συνθετικό “cyber”?
Μόνο και μόνο για ένα λόγο. Μας λείπει ένα σημαντικό στοιχείο του άλλου πίσω από την οθόνη. Τα μάτια….. Τα μάτια που είναι ο καθρέπτης της ψυχής, των συναισθημάτων και της ειλικρίνειας.
Δεν θέλω να χαλάσω τίποτα από αυτά που έχετε μέσα σας για κάποιες διαδυκτιακές γνωριμίες. Κάθε άλλο, πιστεύω στην «αύρα» των ανθρώπων και εμπιστεύομαι το ένστικτο. Άλλος ένας, σπουδαιότερος ίσως, λόγος που δεν θα τολμούσα να «σας το χαλάσω» είναι πως κι εγώ έχω έντονα συναισθήματα για κάποιες «μορφές» που έχω γνωρίσει σ’ αυτήν τη «μικροκοινωνία».
Νιώθω τόσο έντονα συναισθήματα «αγάπης» (η οποία έχει πολλές μορφές και είναι πολύ παρεξηγημένη λέξη, αλλά αυτό θα το «αγγίξω» άλλη φορά) όσο και κάποια δυνατά χτυπήματα που έχω «βιώσει» με όλη τους την ένταση από τους «δήθεν» που «τριγυρίζουν» στα στέκια του ιντερνετ.

Στέκομαι εδώ ανάμεσά σας, σας κοιτώ
σας κοιτώ, σας τραγουδάω, σας γελώ,
σας γελώ απ’ την καρδιά μου
δεν ξέρω ψέματα να πω.
Μα έρχονται στιγμές που μέσα μου τρομάζω,
Ποιοι είν’ αυτοί που γύρω μου
φίλοι πως είναι μου φωνάζουν?
Αν είσαι φίλος, φίλε μου
βγάλε τη μάσκα να σε δω
η μάσκα με τρομάζει.
Τι κι αν είναι λαμπερή
πολύχρωμη, φανταχτερή
τα μάτια σου μου κρύβει.
Σ’ ευχαριστώ, να σαι καλά
την έβγαλες, σιμώνεις
απλώνεις και το χέρι σου
έλα, να το δικό μου.
Μα …..
Τι είν’ αυτό που με πονά?.....
Το μάγουλο γυρίζω.
Χτύπα, για να εκτονωθείς.
Φίλος δεν είσαι? Δε γογγύζω.
Χτύπα, αλλά μη μου μιλάς,
μόνο τα λόγια τα πικρά
με κάνουν να δακρύζω.

Ερωτευμένη ψυχή!

Με έρωτα πλημμύρισε η καρδιά!
Μ’ ένα φιλί η νύχτα
μου έκλεισε το στόμα
για να φυλάξει μέσα μου
του γιασεμιού τη μυρωδιά.

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα
με φίλησαν στα μάτια
να μη χαθεί το χρώμα τους.
Ένα αεράκι φύσηξε,
ανατριχίλα απαλή
στο ερωτευμένο μου κορμί.

Έρωτας είναι το παράπονο,
έρωτας το δάκρυ,
και η βροχή αγάπη.
Πίνω τ’ αθάνατο νερό
απ’ του έρωτα το τάσι.

Μάταια ο χρόνος προσπαθεί
να με γεράσει.

Ερωτευμένη κοιτάω ψηλά
ένα αστέρι μου κλείνει το μάτι.
Μια ψυχή που ζούσε στη γη
Ερωτευμένη με τη ζωή!

*** ! *** ! ***

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Οι ρυτίδες έκφρασης καθρεφτίζουν τόσο ξεκάθαρα την ψυχή και τη στάση ζωής! Κοιτάξτε και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Μάταια ο χρόνος προσπαθεί να με γεράσει!
... κάνει ό,τι μπορεί, δεν λέω, αλλά κι εγώ, αντάξιος αντίπαλος, μάχομαι με καθημερινή αναζήτηση ευχαρίστησης.

Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα πως είμαι χαρούμενη κάθε μέρα, αλλά δεν σας λέω ψέματα που σας λέω πως όταν βλέπω "κατεβασμένα" τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου και τα μάτια μου "σκοτεινά" χτυπάει καμπανάκι. Και τότε.... πέφτω στη μάχη.... ένα απολαυστικό μπάνιο, προσεγμένο ντύσιμο και περιποίηση (μετά μουσικής πάντα), και δυο-τρεις φίλοι να πούμε δυο χαζοκουβέντες, να αστειευτούμε, να γελάσουμε, να πιούμε... έτσι γεμίζω τις μπαταρίες μου και ανακτώ την αισιοδοξία μου. Θα μου πείτε.. "από το "στόλισμα", την έξοδο και το ποτό παίρνεις δυνάμεις"? ΟΧΙ, από τους ανθρώπους γύρω μου. Από την επαφή και την επικοινωνία μαζί τους. Από τα χαμόγελα τους.

Το μεγαλύτερο έγκλημα που έχουμε διαπράξει ενάντια στο ανθρώπινο είδος είναι η αποξένωση και η απομάκρυνση από τους ανθρώπους. Η γιαγιά μου έλεγε.... "παιδάκι μου, ο άνθρωπος δεν ζει μόνος του ούτε στον παράδεισο".... πόσο μάλλον σε τούτη την κοινωνία που είναι κάθε άλλο παρά παραδεισένια....

Θέλω, όταν γεράσω, να είμαι μία απ' αυτές τις "γλυκές γριούλες" που αντικρίζουμε και σκεφτόμαστε.... "τι γελαστό πρόσωπο"!
Γιατί αυτά που μας μαυρίζουν την ψυχή, μας στενοχωρούν και σκοτεινιάζουν το βλέμμα είναι όλα μάταια. Και στον κόσμο τούτο η αποστολή μας λέγεται "ΖΩΗ"!

Όταν φύγω από τούτη τη ματαιότητα θέλω να γίνω αστέρι. Να καμαρώνω από ψηλά και να θυμάμαι..... όσα έζησα, όσους αγάπησα και μ΄αγάπησαν, όσα γεύτηκα, ό,τι με έκανε να γελάσω, να τραγουδήσω, να δακρύσω.

γλυκιά καθημερινότητα

"καθημερινότητα" συχνά "ρουτίνα". Παρεξηγημένες λέξεις.

Γιατί όμως? Δεν είναι κομμάτι της καθημερινότητας ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια γλυκιά ανταλλαγή? Πόσο συχνά αφηνόμαστε να σκεφτούμε τις ομορφιές που γευόμαστε κάθε μέρα? Πόσο συχνά κοιτάζουμε τα χρώματα του ουρανού και χαμογελάμε? Πόσο συχνά παραδινόμαστε σε μια βαθιά εισπνοή στη μυρωδιά μιας νεραντζιάς στο πεζοδρόμιο?

Ας τα βάλουμε όλα αυτά στην καθημερινότητά μας συνειδητά. Μια καλημέρα με χαμόγελο στον περιπτερά, ένα νεύμα στους γείτονες και ένα άγγιγμα στον ώμο στο συνεργάτη μας.

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ!
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ....
ΑΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
ΚΑΙ ΑΣΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΔΟΘΕΙ .......
ΝΑ ΚΟΛΛΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΤΗΝ ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΙΩΣΗ!!!