Διαδυκτιακές σχέσεις

Τι πιο καθημερινό από το ιντερνετ!
Φυσικά και είναι και υπάρχει και έχει και το ρόλο του στη ζωή και στην καθημερινότητά μας. Το ίδιο και οι «ιντερνετικές» σχέσεις. Ως η προσομοίωση της ζωής που όντως είναι, υπάρχουν και στο ιντερνετ γνωστοί, φίλοι, εγκάρδιοι φίλοι και πολλές φορές έρωτες και εραστές.
Και γιατί να μην είναι έτσι? «Μιλάμε» με ανθρώπους και όχι με τα πλήκτρα. Ανθρώπους που έχουν σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς και χαρές, όλα αληθινά και «ολοζώντανα» όσο και τα δικά μας. Οι σχέσεις των ανθρώπων δημιουργούνται από το μέσα μας και όχι από το σώμα, άρα μια χαρά φυσιολογικό ακούγεται.
Μήπως όμως είναι σκόπιμο και χρήσιμο να έχουμε κατά νου ότι σε αυτές τις σχέσεις πρέπει να προσθέτουμε συνθετικό “cyber”?
Μόνο και μόνο για ένα λόγο. Μας λείπει ένα σημαντικό στοιχείο του άλλου πίσω από την οθόνη. Τα μάτια….. Τα μάτια που είναι ο καθρέπτης της ψυχής, των συναισθημάτων και της ειλικρίνειας.
Δεν θέλω να χαλάσω τίποτα από αυτά που έχετε μέσα σας για κάποιες διαδυκτιακές γνωριμίες. Κάθε άλλο, πιστεύω στην «αύρα» των ανθρώπων και εμπιστεύομαι το ένστικτο. Άλλος ένας, σπουδαιότερος ίσως, λόγος που δεν θα τολμούσα να «σας το χαλάσω» είναι πως κι εγώ έχω έντονα συναισθήματα για κάποιες «μορφές» που έχω γνωρίσει σ’ αυτήν τη «μικροκοινωνία».
Νιώθω τόσο έντονα συναισθήματα «αγάπης» (η οποία έχει πολλές μορφές και είναι πολύ παρεξηγημένη λέξη, αλλά αυτό θα το «αγγίξω» άλλη φορά) όσο και κάποια δυνατά χτυπήματα που έχω «βιώσει» με όλη τους την ένταση από τους «δήθεν» που «τριγυρίζουν» στα στέκια του ιντερνετ.

Στέκομαι εδώ ανάμεσά σας, σας κοιτώ
σας κοιτώ, σας τραγουδάω, σας γελώ,
σας γελώ απ’ την καρδιά μου
δεν ξέρω ψέματα να πω.
Μα έρχονται στιγμές που μέσα μου τρομάζω,
Ποιοι είν’ αυτοί που γύρω μου
φίλοι πως είναι μου φωνάζουν?
Αν είσαι φίλος, φίλε μου
βγάλε τη μάσκα να σε δω
η μάσκα με τρομάζει.
Τι κι αν είναι λαμπερή
πολύχρωμη, φανταχτερή
τα μάτια σου μου κρύβει.
Σ’ ευχαριστώ, να σαι καλά
την έβγαλες, σιμώνεις
απλώνεις και το χέρι σου
έλα, να το δικό μου.
Μα …..
Τι είν’ αυτό που με πονά?.....
Το μάγουλο γυρίζω.
Χτύπα, για να εκτονωθείς.
Φίλος δεν είσαι? Δε γογγύζω.
Χτύπα, αλλά μη μου μιλάς,
μόνο τα λόγια τα πικρά
με κάνουν να δακρύζω.

Ερωτευμένη ψυχή!

Με έρωτα πλημμύρισε η καρδιά!
Μ’ ένα φιλί η νύχτα
μου έκλεισε το στόμα
για να φυλάξει μέσα μου
του γιασεμιού τη μυρωδιά.

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα
με φίλησαν στα μάτια
να μη χαθεί το χρώμα τους.
Ένα αεράκι φύσηξε,
ανατριχίλα απαλή
στο ερωτευμένο μου κορμί.

Έρωτας είναι το παράπονο,
έρωτας το δάκρυ,
και η βροχή αγάπη.
Πίνω τ’ αθάνατο νερό
απ’ του έρωτα το τάσι.

Μάταια ο χρόνος προσπαθεί
να με γεράσει.

Ερωτευμένη κοιτάω ψηλά
ένα αστέρι μου κλείνει το μάτι.
Μια ψυχή που ζούσε στη γη
Ερωτευμένη με τη ζωή!

*** ! *** ! ***

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Οι ρυτίδες έκφρασης καθρεφτίζουν τόσο ξεκάθαρα την ψυχή και τη στάση ζωής! Κοιτάξτε και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Μάταια ο χρόνος προσπαθεί να με γεράσει!
... κάνει ό,τι μπορεί, δεν λέω, αλλά κι εγώ, αντάξιος αντίπαλος, μάχομαι με καθημερινή αναζήτηση ευχαρίστησης.

Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα πως είμαι χαρούμενη κάθε μέρα, αλλά δεν σας λέω ψέματα που σας λέω πως όταν βλέπω "κατεβασμένα" τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου και τα μάτια μου "σκοτεινά" χτυπάει καμπανάκι. Και τότε.... πέφτω στη μάχη.... ένα απολαυστικό μπάνιο, προσεγμένο ντύσιμο και περιποίηση (μετά μουσικής πάντα), και δυο-τρεις φίλοι να πούμε δυο χαζοκουβέντες, να αστειευτούμε, να γελάσουμε, να πιούμε... έτσι γεμίζω τις μπαταρίες μου και ανακτώ την αισιοδοξία μου. Θα μου πείτε.. "από το "στόλισμα", την έξοδο και το ποτό παίρνεις δυνάμεις"? ΟΧΙ, από τους ανθρώπους γύρω μου. Από την επαφή και την επικοινωνία μαζί τους. Από τα χαμόγελα τους.

Το μεγαλύτερο έγκλημα που έχουμε διαπράξει ενάντια στο ανθρώπινο είδος είναι η αποξένωση και η απομάκρυνση από τους ανθρώπους. Η γιαγιά μου έλεγε.... "παιδάκι μου, ο άνθρωπος δεν ζει μόνος του ούτε στον παράδεισο".... πόσο μάλλον σε τούτη την κοινωνία που είναι κάθε άλλο παρά παραδεισένια....

Θέλω, όταν γεράσω, να είμαι μία απ' αυτές τις "γλυκές γριούλες" που αντικρίζουμε και σκεφτόμαστε.... "τι γελαστό πρόσωπο"!
Γιατί αυτά που μας μαυρίζουν την ψυχή, μας στενοχωρούν και σκοτεινιάζουν το βλέμμα είναι όλα μάταια. Και στον κόσμο τούτο η αποστολή μας λέγεται "ΖΩΗ"!

Όταν φύγω από τούτη τη ματαιότητα θέλω να γίνω αστέρι. Να καμαρώνω από ψηλά και να θυμάμαι..... όσα έζησα, όσους αγάπησα και μ΄αγάπησαν, όσα γεύτηκα, ό,τι με έκανε να γελάσω, να τραγουδήσω, να δακρύσω.

γλυκιά καθημερινότητα

"καθημερινότητα" συχνά "ρουτίνα". Παρεξηγημένες λέξεις.

Γιατί όμως? Δεν είναι κομμάτι της καθημερινότητας ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια γλυκιά ανταλλαγή? Πόσο συχνά αφηνόμαστε να σκεφτούμε τις ομορφιές που γευόμαστε κάθε μέρα? Πόσο συχνά κοιτάζουμε τα χρώματα του ουρανού και χαμογελάμε? Πόσο συχνά παραδινόμαστε σε μια βαθιά εισπνοή στη μυρωδιά μιας νεραντζιάς στο πεζοδρόμιο?

Ας τα βάλουμε όλα αυτά στην καθημερινότητά μας συνειδητά. Μια καλημέρα με χαμόγελο στον περιπτερά, ένα νεύμα στους γείτονες και ένα άγγιγμα στον ώμο στο συνεργάτη μας.

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ!
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ....
ΑΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
ΚΑΙ ΑΣΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΔΟΘΕΙ .......
ΝΑ ΚΟΛΛΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΤΗΝ ΠΙΟ ΓΛΥΚΙΑ ΙΩΣΗ!!!