Με τόσα μαθηματικά
πως δεν κατάφερες ποτέ
τον κύκλο σου τετράγωνο να κάνεις
για να κρυφτώ σε μια γωνιά;
Απ’ όλα τα παιδιά σου, ρε ζωή
τους αριθμούς σου προτιμάς.
Χιλιόμετρα, λεφτά, αναπνοές
ακόμα και τους χτύπους της καρδιάς.
Εγώ, εδώ σκυφτή,
γεννήθηκα άνθρωπος και μου δωσες
στη θέση της καρδιάς έναν πολυμετρητή
να μετράω να ζυγίζω
το κεφάλι να σηκώνω
να τολμάω να ελπίζω
κι εσύ εκεί,
τις ελπίδες να μετράς
με θέλω και με πρέπει.
Προσθέσεις, αφαιρέσεις
και στα δάκρυα το πρόσημο
πάντα ένα επί.
Πρέπει και Θέλω να…..γράψω!
Από τα λιγοστά «πρέπει» στη ζωή μου που πάνε σφιχταγκαλιασμένα με «θέλω»! Όταν βρίσκομαι μπροστά σε ένα τέτοιο όμορφο «πρέπει και θέλω» νιώθω ότι ζω! Ζω τη ζωή!
Προσπαθεί να είναι άδικη μαζί μου. Μα εγώ της οφείλω ένα «ευχαριστώ».
Την ευχαριστώ για όσα μου έμαθε. Με έμαθε να παλεύω με τις αδικίες της και να καταφέρνω να την απολαμβάνω, παρά τις άθλιες προθέσεις της για μένα.
Με έμαθε να κάνω το μυαλό μου σπαθί και να κομματιάζω τις κακίες της.
Με έμαθε να κάνω τη ψυχή μου σύννεφο και να ταξιδεύω στον ουρανό όταν εκείνη με κυνηγάει στη γη.
Με έμαθε, να την αντιμετωπίζω στο δικό της παιχνίδι στρατηγικής. Καλή! Αναμφισβήτητα καλή! Ισάξια κι εγώ!
Με έμαθε πως όλα είναι στο μυαλό!
Είναι η πιο άχαρη αλήθεια, βόλι στην καρδιά ενός ρομαντικού ανθρώπου.
Με έμαθε να ζω με την «άχαρη αλήθεια της» και μ’ αυτή να προστατεύω τη ρομαντική ψυχή μου… και γι’ αυτό την ευχαριστώ.
Αναρτήσεις
