Ερωτευμένη ψυχή!

Με έρωτα πλημμύρισε η καρδιά!
Μ’ ένα φιλί η νύχτα
μου έκλεισε το στόμα
για να φυλάξει μέσα μου
του γιασεμιού τη μυρωδιά.

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα
με φίλησαν στα μάτια
να μη χαθεί το χρώμα τους.
Ένα αεράκι φύσηξε,
ανατριχίλα απαλή
στο ερωτευμένο μου κορμί.

Έρωτας είναι το παράπονο,
έρωτας το δάκρυ,
και η βροχή αγάπη.
Πίνω τ’ αθάνατο νερό
απ’ του έρωτα το τάσι.

Μάταια ο χρόνος προσπαθεί
να με γεράσει.

Ερωτευμένη κοιτάω ψηλά
ένα αστέρι μου κλείνει το μάτι.
Μια ψυχή που ζούσε στη γη
Ερωτευμένη με τη ζωή!

*** ! *** ! ***

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Οι ρυτίδες έκφρασης καθρεφτίζουν τόσο ξεκάθαρα την ψυχή και τη στάση ζωής! Κοιτάξτε και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Μάταια ο χρόνος προσπαθεί να με γεράσει!
... κάνει ό,τι μπορεί, δεν λέω, αλλά κι εγώ, αντάξιος αντίπαλος, μάχομαι με καθημερινή αναζήτηση ευχαρίστησης.

Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα πως είμαι χαρούμενη κάθε μέρα, αλλά δεν σας λέω ψέματα που σας λέω πως όταν βλέπω "κατεβασμένα" τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου και τα μάτια μου "σκοτεινά" χτυπάει καμπανάκι. Και τότε.... πέφτω στη μάχη.... ένα απολαυστικό μπάνιο, προσεγμένο ντύσιμο και περιποίηση (μετά μουσικής πάντα), και δυο-τρεις φίλοι να πούμε δυο χαζοκουβέντες, να αστειευτούμε, να γελάσουμε, να πιούμε... έτσι γεμίζω τις μπαταρίες μου και ανακτώ την αισιοδοξία μου. Θα μου πείτε.. "από το "στόλισμα", την έξοδο και το ποτό παίρνεις δυνάμεις"? ΟΧΙ, από τους ανθρώπους γύρω μου. Από την επαφή και την επικοινωνία μαζί τους. Από τα χαμόγελα τους.

Το μεγαλύτερο έγκλημα που έχουμε διαπράξει ενάντια στο ανθρώπινο είδος είναι η αποξένωση και η απομάκρυνση από τους ανθρώπους. Η γιαγιά μου έλεγε.... "παιδάκι μου, ο άνθρωπος δεν ζει μόνος του ούτε στον παράδεισο".... πόσο μάλλον σε τούτη την κοινωνία που είναι κάθε άλλο παρά παραδεισένια....

Θέλω, όταν γεράσω, να είμαι μία απ' αυτές τις "γλυκές γριούλες" που αντικρίζουμε και σκεφτόμαστε.... "τι γελαστό πρόσωπο"!
Γιατί αυτά που μας μαυρίζουν την ψυχή, μας στενοχωρούν και σκοτεινιάζουν το βλέμμα είναι όλα μάταια. Και στον κόσμο τούτο η αποστολή μας λέγεται "ΖΩΗ"!

Όταν φύγω από τούτη τη ματαιότητα θέλω να γίνω αστέρι. Να καμαρώνω από ψηλά και να θυμάμαι..... όσα έζησα, όσους αγάπησα και μ΄αγάπησαν, όσα γεύτηκα, ό,τι με έκανε να γελάσω, να τραγουδήσω, να δακρύσω.